Met mij gaat alles goed! Hopelijk met jullie ook? We zijn ondertussen bijna een maand verder en ik heb terug een hele hoop om over te reflecteren. Onze planning werd vorige week plots onderbroken. African time is african time zeker? De voorbije drie dagen woonden we een conferentie over inclusief onderwijs bij, georganiseerd door Free state Department of Education, in de Kopano Nokeng Lodge. De iet-wat-onverwachte uitnodiging kwam van Elmien. Zij is verantwoordelijk voor onze stagescholen en stelde ons voor aan verschillende subject advisors, leerkrachten en the Head of Department. Met de nodige stress stelde ik ons project voor aan het publiek. De drie dagen waren gevuld met leerrijke en sterk gefundeerde lezingen vol informatie omtrent dyslexie, dyspraxie, dyscalculie, autisme, epilepsie, inclusie, full service schools enzoverder. Natuurlijk kregen we al veel van deze inhouden mee vanuit onze opleiding. Juist daarom was het voor mij zeer verrijkend om deze inhoud in een volledig andere culturele context te plaatsen. Hoe gaan zij hiermee aan de slag? Welke theorieën en technieken bieden ze aan op vlak van inclusie? Wat zien zij als haalbare aspecten? We bleven er iedere avond overnachten in het nabijgelegen hotel en raakten aan de praat met vier specialisten. Ze vertelden ons over hun werk hier in Zuid-Afrika, maar ook over algemene, culturele opvattingen. Luna en ik stelden ons de vraag of deze conferentie veel invloed zou hebben op de praktijk. Het zit namelijk zo dat er vooral subject advisors en supervisors aanwezig waren. Zij krijgen de taak om de inhoud van deze conferentie over te brengen aan de leerkrachten die in het werkveld staan. Deze tussenstap zorgt blijkbaar vaak voor problemen. Ze hielden geen doekje voor hun mond en vertelden rechtuit dat het waarschijnlijk niet veel zou uitmaken. Ze zien het vaak niet zitten (en terecht ook, de scholen zijn vaak onbereikbaar) om deze workshops door te geven. Ze knikken wel voortdurend van ja, maar zien het niet voor mogelijk. We spraken hierover met de twee leerkrachten van Kgato Primary school, die wel vol overtuiging aanwezig waren, en ontwikkelden het idee om hen te ondersteunen in de workshops. Samen met Luna zullen ze de presentaties voorbereiden. Gedurende deze conferentie hadden ook onze docenten een workshop georganiseerd in The President Hotel, in het centrum van Bloemfontein. Ze kwamen de week daarvoor op bezoek in onze basisscholen en maakten verschillende foto’s en filmpjes. Ook vroegen ze naar onze ervaringen, bedenkingen en belevenissen. Zo konden ze hun workshop aanpassen aan de Zuid-Afrikaanse praktijk. Het leek ons dan ook interessant om deze workshop bij te wonen en eventueel te helpen. Ik lichtte Elmien in over onze situatie en vroeg of we niet één namiddag konden missen van de conferentie, omdat we ook onze docenten uit België wilden steunen. Twee vliegen in één klap, niet?
Dit was natuurlijk geen probleem. We bestelden een taxi en ontmoetten er terug verschillende subject advisors, leerkrachten en enkele bekende gezichten van de VVOB. We konden er duidelijk de transfer maken: we verplaatsten de gezien leerstof naar de interculturele context door o.a. aandachtig te luisteren naar de input van de subject advisors. Zaterdag, na de parkrun, namen we afscheid van Lien en Ann. Voor ik naar Zuid-Afrika vertrok had ik het idee dat het bezoek van de docenten zeer strikt en controlerend zou zijn. Dit was echter helemaal niet het geval. We konden het goed met elkaar vinden en gingen dan ook samen op stap in het weekend. Het was fijn om eens terug volledig in het West-Vlaams te communiceren. Toen ik maandag terug op school arriveerde, merkte ik echter dat de leerkrachten niet op de hoogte waren van deze conferentie. Ze kwamen naar me toe en dachten dat ik ziek was voor drie dagen! Het was nochtans de directrice die mij op de hoogte had gebracht van dit initiatief en mij beloofd had om mijn klasmentor in te lichten. Dat was duidelijk niet gebeurd… Ze waren erg ongerust, maar blij dat ik veel kon vertellen over de verschillende lezingen. De directrice is vaak afwezig en ondersteunt de leerkrachten niet. Ze maakten mij duidelijk dat je best niet vertrouwt op haar communicatie en zelf de betrokken personen inlicht. Velen voelen zicht onderdrukt en willen liever in een andere school lesgeven. Ik luisterde naar hun verhalen en voelde de spanning. We kwamen samen tot dezelfde conclusie: We zijn hier voor de toekomst van de leerlingen! - L.L. ICOM 2.2 Culturele flexibiliteit 9. The teacher as member of the education community
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurIk ben Lore Lemahieu, laatstejaarsstudente lager onderwijs aan VIVES campus Brugge. Archieven
April 2018
Categorieën |